Ο κόσμος του κέντρου στήριξε πολλές ελπίδες στη συμφωνία των κομμάτων, αλλά τελικά το κατάλαβε: Tα κόμματα δεν θα αφήσουν ποτέ την ελπίδα μας να ανθίσει. Θα μένουν πάντα κλειστά κλαμπς για members only, μακριά από τις ψυχές μας, μακριά από τον σφυγμό των πολιτών...
Οι αιτίες του νέου αδιεξόδου, πολλές... Αλλά εκείνο που μας έμεινε είναι η γαιδουρινή απαίτηση κάποιων για την επιβολή δικού τους υποψηφίου, του χεριού τους, η συνέχιση δηλαδή εσαεί της κομματοκρατίας που θεσμοθετεί το μοίρασμα των καρέκλων, αυτής που οδηγεί στη διαπλοκή και τη διαφθορά... Μόνη ίσως εξαίρεση η Ιωάννα και το Κίνημα Οικολόγων, που από την αρχή είπαν πως με το μικρό τους ποσοστό δεν θέτουν ονόματα στο τραπέζι αλλά θα ακολουθήσουν την αρχή της πλειοψηφίας...
Τα κόμματα του Ενδιάμεσου, δεν έχουν αντιληφθεί ότι η αποστολή τους δεν ήταν μόνο να βρουν υποψήφιο να στηρίξουν.
Τα θέλαμε εκεί να λειτουργήσουν με πρόσημο την κοινωνική συλλογικότητα, να μας αποδείξουν πως μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε πως κάποτε, σε τούτο τον τόπο που στενάζει αίμα και δάκρυ, οι πολιτικοί μπορούν να πολιτεύονται με καθαρότητα για το κοινό συμφέρον... Απέτυχαν όμως και το μόνο που μας έμεινε είναι η διαπίστωση πως η κλίκα των πολιτικών μας είναι μια ολιγαρχική συμμορία και πως αυτό που έχει γι΄αυτούς σημασία δεν είναι το κοινό συμφέρον, αλλά το συμφέρον των κομμάτων τους...
Τα θέλαμε εκεί να στηρίξουν τις ελπίδες μας, αλλά αποδείχθηκαν για ακόμα μια φορά κατώτεροι των περιστάσεων...
